ارتقای کیفیت محیطی و رضایت‌مندی از زندگی در محلات جدید با اولویت‌بندی اقدامات بر اساس نظرهای ساکنان (نمونة موردی: کاشان)

رشد سریع جمعیت در بسیاری از شهرهای ایران سبب شده است که بسیاری از محله‌های جدید به سرعت و برای تأمین نیاز مسکن شکل گیرند. پایین‌بودن کیفیت محله‌ها، مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی سبب شده است سطح رضایت‌مندی ساکنان از زندگی در این محله‌ها پایین باشد. از آنجا که رضایت‌مندی از ابعاد و ویژگی‌های مختلف محله، بر کیفیت زندگی ساکنان تأثیر‌گذار است، در این مقاله شاخص‌های کیفیت محیطی به‌منزلة مشخص‌کنندة ویژگی‌های مختلف محله، مطالعه شدند. این مقاله سعی دارد برای ارتقای رضایت‌مندی از زندگی در محلات جدید، ابتدا با استفاده از شاخص‌های کیفیت محیطی در مقیاس محله، مهم‌ترین عامل‌هایی را که در رضایت‌مندی از زندگی در محله تأثیر‌گذار‌ند شناسایی و سپس این شاخص‌ها را اولویت‌بندی کند تا پیشنهادهایی برای ارتقای کیفیت این محلات بدهد. شاخص‌های کیفیت محیطی مورد بررسی عبارت‌ است از: کیفیت‌های کالبدی، ارتباطات اجتماعی، دسترسی به تأسیسات و تجهیزات شهری، هویت مکانی، سرزندگی، ایمنی و امنیت. عامل‌های کیفیت محیطی استخراج‌شده از تحلیل عاملی اکتشافی، به‌منزلة متغیر مستقل و رضایت‌مندی از زندگی در محله به‌‌منزلة متغیر وابسته در مدل رگرسیون چند‌متغیرة خطی به کار گرفته شدند. نتایج این مقاله نشان می‌دهند که ارتباط مستقیمی بین رضایت‌مندی از زندگی در محله و کیفیت محیطی وجود دارد و شاخص‌های کیفیت محیطی در حدود 75 درصد از تغییرات رضایت‌مندی از زندگی در محله را تعریف می‌کنند. یافته‌ها نشان می‌دهند عوامل اجتماعی همچون هویت و روابط اجتماعی با ضریب 658/0 و سرزندگی فضاهای محله با ضریب 435/0 مهم‌ترین عامل‌های تأثیرگذار بر رضایت‌مندی از زندگی در این محلات بودند.